De parkiet van ma is dus niet de parkiet van ma. Het was de parkiet van Cor en hij had het diertje leren praten. Ma kreeg het beestje op haar hand dankzij de verlokkingen van een appeltje. Cor had de vogel geleerd te zeggen: lekkere pik, lekker pikkie, kom maar...,,Hij bootste mijn stem helemaal na,'' weet Cor nog. De parkiet was heel tam. ,,Het kortwieken hoefde niet, want ik was de moeder die met hem bezig was, voor het eten geven en praten. En vooral met hem praten, alsmaar hetzelfde zeggen, heeft weliswaar een half jaar geduurd, maar ineens kwamen daar de woorden (zinnen) zomaar uit zijn snavel.''
Cor verder: ,,Het hele huis vloog het beestje achter je aan. Je werd
er wel eens gestoord van, vooral als hij op de lampenkap ging zitten poepen. Dat kon je niet weg vegen want het moest eerst opdrogen.''
De parkiet ging er op een zeker moment vandoor. Cor: ,,We zouden met vacantie gaan, toen Jen met de parkiet op haar schouder naar het balkon ging, niets in de gaten en je raadt het al... de deur ging achter haar op slot en de parkiet zat buiten. Nooit meer terug gezien. Een beetje verrassend was dat wel, want de parkiet was altijd in je buurt en kwam altijd terug.''
Ma had natuurlijk twee papegaaien. Kale schreeuwerds die niet van iedereen wat aannamen.
Hebben jullie ook herinneringen aan dieren? Doe mee en meldt ze. Er zijn al wat verhaaltjes binnen, maar hoe meer, hoe beter. Mail ze naar
jbooister@kpnplanet.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten