Het was 11 januari 2000 toen ma overleed in het Zonnehuis in Vlaardingen. Cor en Jan waakten. De verpleging kwam 's ochtends langs met een nieuwe zuurstoffles en om ma op haar andere zij te leggen. Cor en Jan gingen even de kamer uit om de verpleegsters hun werk te laten doen. Toen ze terugkeerden, kreeg Jan na enige minuten het idee dat ma niet meer ademde. Hij overlegde even met Cor en snel werd de arts er bij geroepen. Die constateerde het overlijden van ma. Dat was het einde van haar leven. Een leven met veel tegenslagen, ploeteren, zorgen, maar ook met de liefdevolle zorg van al haar kinderen, maar ook kleinkinderen.
---------------------------------------------- De familie- en vriendenkrant -------------------------------------------
vrijdag 11 januari 2008
Ma al 8 jaar niet meer bij ons
Het was 11 januari 2000 toen ma overleed in het Zonnehuis in Vlaardingen. Cor en Jan waakten. De verpleging kwam 's ochtends langs met een nieuwe zuurstoffles en om ma op haar andere zij te leggen. Cor en Jan gingen even de kamer uit om de verpleegsters hun werk te laten doen. Toen ze terugkeerden, kreeg Jan na enige minuten het idee dat ma niet meer ademde. Hij overlegde even met Cor en snel werd de arts er bij geroepen. Die constateerde het overlijden van ma. Dat was het einde van haar leven. Een leven met veel tegenslagen, ploeteren, zorgen, maar ook met de liefdevolle zorg van al haar kinderen, maar ook kleinkinderen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
ik weet wel dat toen de zusters terug
kwamen uit ma haar kamer ze ons nogal,
ja hoe zal ik zeggen....vreemd aankeken.
toen wisten wij gelijk,het was gebeurd
met ma.
Ik weet nog dat haar begravenis op mijn verjaardag was.
En volgens mij was mijn vader ook bij haar overlijden aanwezig: ik weet nog dat hij mij en mijn moeder opbelde met het bericht dat oma was overleden. Mijn vader was toen ook in Vlaardingen bij oma.
Hi Agnes,
In mijn beleving waren Cor en ik er als enigen bij. Je vader kwam later, net als de overige broers en zussen. Cor en ik zijn elkaar nog huilend om de hals gevallen. Maar dat doet er allemaal niet toe. Ik weet wel dat ik net als Cor, zie reactie hierboven van hem, ook een onwezenlijk gevoel had toen we terugkwamen in de kamer waar (o)ma lag. Ik liep nog wat te drewntelen toen ik bij ma ging kijken en naar Cor keek.
Wat er toe doet is dat het een echt lief mens was. Eentje die deugde. Met een rood, maar vooral warm hart.
Jan
Inderdaad heb je gelijk Jan, ik heb het nagevraagd. Mijn moeder was bij mij en mijn vader was thuis, maar ik was altijd in de veronderstelling dat hij in Vlaardingen was. Mijn ouders zijn inderdaad na het overlijden meteen naar Vlaardingen vertrokken.
Oma was inderdaad een lief mens, niet altijd even gemakkelijk en kon met haar ontactvolle opmerkingen iemand echt kwetsen, maar ze bedoelde het eigenlijk niet zo slecht. Ik ben altijd van mening geweest dat haar soms wat botte manier van praten een gevolg is geweest van het zware leven dat ze heeft geleid: altijd zorgen voor een groot gezin, eigenlijk nooit tijd voor zichzelf.
Het was een goed mens dat wel altijd voor een ander klaar stond en altijd met andere mensen meeleefde.
Een reactie posten